W drugiej połowie pobytu na Wyspie Afrodyty wybrałem się razem z Anią na wieczorny spacer z aparatami. Celem naszej wycieczki było położone pomiędzy portem lotniczym a miastem Słone Jezioro i chęć uchwycenia zachodzącego słońca.

Niech przemówią zdjęcia.

British Airways!

Wzdłuż jeziora ciągnie się ścieżka uczęszczana głównie przez biegaczy i rowerzystów.

Brzegiem jeziora często przechadzają się ludzie. Na naszej drodze spotkaliśmy grupkę osób wyprowadzających swoje psy.

Emirates!

Latem, które trwa tutaj prawie cały rok, jezioro pokryte jest grubą warstwą zaschniętej soli. Natomiast zimą napełnia się wodą i stadami różowych flamingów.

Kulisy powstania powyższego zdjęcia. Czego nie robi się dla sztuki. Fot. Anna Federowicz

W drodze powrotnej spotkaliśmy parę młodą szykującą się do sesji ślubnej. How sweet! :)

Część 1 | Część 2 | Część 3 | Część 4

Noc. Niebo usłane tysiącami gwiazd kontrastuje z ciepłym światłem lamp oświetlających fasadę budynku. Wieje zimny, październikowy wiatr zwiastujący niechybnie nadchodzącą zimę. Pod wielkie drzwi raz za razem podjeżdżają ciemne limuzyny, których wypolerowana karoseria pięknie odbija światła wydostające się z wysokich okien. Nienagannie ubrana służba z wprawą otwiera tylne drzwi i pomaga wysiąść szykownie ubranym damom. Po chwili dołączają do nich ubrani w smokingi mężczyźni. Wszyscy noszą weneckie maski na twarzy.

Kiedy masywne drzwi się otwierają z wnętrza urządzonego w stylu renesansowym bije blask. Wysoko zawieszony olbrzymi kryształowy żyrandol cały błyszczy. Wewnątrz jest przyjemnie ciepło. W powietrzu unosi się lekko drażniąca nozdrza mieszanka najdroższych perfum. Krzątający się ludzie popijają szampana z wysokich kieliszków. Niczym przestępcy przed włamaniem noszą maski ukrywające ich oblicze. Orkiestra ustawiona w tle gra na przemian Bacha, Mozarta, Chopina i Rachmaninoffa.

Luksus i bogactwo. Takie dwa słowa od razu przychodzą na myśl Jemu. Ubrany w wypożyczony poprzedniego dnia smoking i czarną maskę początkowo czuje się niepewnie wśród całej śmietanki towarzyskiej miasta. Nawet miało go tu nie być. W tej chwili powinien siedzieć w wynajętym mieszkaniu otoczony stosem papierów i nadrabiać zaległą pracę. A nie, On ma cel. Misję do wykonania. Dostanie się tutaj było łatwiejsze niż sądził. Wszedł tylnymi drzwiami do kuchni. Nikt nie zwracał uwagi na wysokiego, lekko zarośniętego bruneta przeciskającego się slalomem między zajętymi pracą kucharzami. Czarna maska, którą pożyczył od koleżanki wystarczyła do tego, żeby wtopić się w tłum. 

- A co będzie jeśli ktoś zapyta się kim jestem? - myśl ta nieustannie zaprzątała mu głowę.

- Raz się żyje - powiedział szeptem.

Od jakiegoś czasu żyje według zasady mówiącej o tym, że lepiej coś zrobić niż potem żałować, że się tego nie zrobiło. Kiedy usłyszał, że na Charytatywnym Balu Anonimowych Dobroczyńców będzie Ona wiedział, że on też musi tam być. Nawet brak zaproszenia wysyłanego tylko do wybranych ludzi nie mógł go powstrzymać przed ponownym ujrzeniem jej pięknej twarzy. Postanowił sobie, że tym razem postąpi właściwie. Jak prawdziwy facet. Już wtedy, kiedy zderzyli się na chodniku, powinien zaprosić ją na kolację. Nie skorzystał z tego podarunku od losu. Dzisiaj będzie inaczej. 

Łapie kieliszek szampana z tacy akurat przechodzącego obok niego kelnera i niczym lew wybierający się na polowanie zaczyna poszukiwania. 

Część 1 | Część 2 | Część 3

Podróż do Edenu rozpoczynamy od poszukiwań przystanku skąd odjeżdżają międzymiastowe autokary. Kiedy Google daje nam niejednoznaczne wyniki idziemy szukać go na własną rękę. Po dojściu do Fortu odbijamy w lewo, w głąb miasta. Początkowo wydawało się to nam dobrym pomysłem, ale później rzeczywistość zweryfikowała nasz śmiałe poczynania. Temperatura z minuty na minutę rosła, a ulice i elewacje budynków odbijały ciepło potęgując wrażenie bycia w rozgrzanym piekarniku. Orzeźwiająca bryza od morza nie miała tutaj nic do gadania. Po wyczerpującym spacerze, kilku próbach wyciągnięcia informacji od mieszkańców (pech chciał, że trafialiśmy na takich nie mówiących po angielsku), dochodzimy do Finikoudes na wysokości mariny. Okazało się, że to tutaj, kilkanaście metrów od wejścia na molo, jest główny przystanek autokarów odjeżdżających w różne strony Cypru. Czekamy na ten, który ma nas zawieźć do Ayia Napa.

Tak jak widzicie na mapie, dojazd do tego oddalonego 46 kilometrów od Larnaki kurortu zajął nam około 45 min (wliczając ruch uliczny). Za całodniowe normalne bilety zapłaciliśmy 7 euro. Wysiedliśmy na pierwszym przystanku, na samych przedmieściach Ayia Napa, czyli Nissi Beach. Po kilku minutach byliśmy już na plaży. Po tym, co zobaczyliśmy, każdy z nas miał oczy jak pięć złotych. Turkusowa woda, biały piasek i całe mnóstwo młodych ludzi. Siedliśmy w jednej z licznych knajpek, zamówiliśmy zimne Keo i w akompaniamencie przyjemnych dźwięków płynących z głośnika zachwycaliśmy się widokiem.

Nazwa plaży wzięła się od widocznej w oddali wysepki. Nissi w języku greckim oznacza właśnie małą wyspę. W sezonie połączona jest z lądem wąskim kawałkiem plaży. Jej skaliste brzegi przyciągają amatorów skoków do wody z wysokości.

Spragnieni szaleństw na wodzie również nie będą zawiedzeni. Skutery, jetpacki i loty spadochronem przyczepionym do motorówki czekają na chętnych

Po obowiązkowej kąpieli w ciepłej i przezroczystej wodzie idziemy coś zjeść. Wybieramy restaurację przy głównej ulicy prowadzącej do centrum miasta. Cypryjskie dania tak nam przysmakowały, że wybieramy kolejne z nich. Tym razem wybór pada na Kleftiko, pieczony w tradycyjnym glinianym piecu udziec barani, podawany z warzywami i frytkami. Palce lizać! 

Za danie z kuchni cypryjskiej trzeba było zapłacić od 8,5 do 10 euro. Jak już pewnie zdążyliście zauważyć na tej wyspie rządzi mięso w różnych postaciach. Okoliczne wody są ubogie w ławice i mocno przełowione. Dlatego spotykane w restauracjach ryby są sprowadzane, a ich ceny mocno zawyżone.

W następnej części zwiedzimy kolejną plażę i miejsce, które jest na mapce powyżej. Zgadnijcie które :) 

Autorem wszystkich zdjęć jest Anna Federowicz, której prace możecie znaleźć na Flickr. 

Cześć! Nad moim miasteczkiem po długiej nieobecności w końcu pojawiło się słońce. Jeszcze rano trochę wstydliwie wyglądało z chmur, ale w chwili kiedy piszę ten wpis w pełni pokazuje swoje wdzięki. Zbliża się jesień. W tym roku dosyć wcześnie, bo już pod koniec sierpnia, było ją czuć w powietrzu. Noce robią się coraz dłuższe, poranki chłodniejsze, a deszcz wcale nieproszony częściej nas odwiedza. Przełom pór roku jest dobrym czasem na robienie planów. Nie lato, które jest okresem chilloutu, rozluźnienia, nie zima, wróg większości z nas, a właśnie wiosna i jesień. Nie muszą być to takie plany, które robimy w Sylwestra - przewracające całe nasze życie do góry nogami. Zróbmy coś, co przyniesie nam przyjemność, bez nacisku, bez presji czasu i otoczenia. Dobrze czasem pomyśleć egoistycznie :)

Odpowiedni plan jest gwarantem dobrze wykonanego zadania.

Okej. Herbata jaśminowa - checked! Długopis i czysta karta papieru - checked! Głowa pełna pomysłów - checked! Ruszamy!

1. Bieganie - przez okres wakacji mocno zaniedbałem mój organizm. Dla mnie najszybszą drogą powrotu na odpowiednią ścieżkę jest wznowienie treningów. Nic tak nie spala nadprogramowych kilogramów i przy tym poprawia samopoczucie jak kilka kilometrów przebiegniętych na swojej ulubionej trasie.

2. Dieta - fast-foody i bieganie to toksyczny związek. Ścieranie się dwóch przeciwstawnych sił nie przynosi nic dobrego.

3. Książki - stos książek do przeczytania cały czas się powiększa i to dobra pora na rozprawienie się z nim raz na zawsze. Aktualnie mierzę się z książkami, które dostałem na urodziny. Nowy George R.R. Martin już za mną, Haruki Murakami i jego przemyślenia o bieganiu też. W ubiegły weekend zacząłem "Pana Mercedesa" Stephena Kinga - niesamowicie wciąga!

4. Wielkie Filmy - na pewno o takich słyszeliście. Nagrodzone wieloma nagrodami produkcje, które na zawsze zapisały się w światowej kulturze. Będąc kinomaniakiem wstyd ich nie znać. Długie, jesienne wieczory będą idealne na ich nadrobienie. Ostatnim Wielkim Filmem obejrzanym przeze mnie jest "Stowarzyszenie Umarłych Poetów". Gorąco polecam.

5. Ogarnięcie życiowe - wyjaśnienie tego punktu pozostawię dla siebie.

6. ...

Tutaj pora na Was! Piszcie w komentarzach, co planujecie zrobić przez te kilka miesięcy. Podobno zobowiązanie się do zrobienia czegoś i napisanie o tym w Internecie zwiększa szansę sukcesu. Moją listę zakończyłem na razie na pięciu punktach, ale pewnie powoli będą pojawiać się następne.

Pamiętajcie - nic na siłę :) 

Trzymajcie się

Łukasz

Dzisiaj odpoczywamy od wakacyjnych wpisów. Podobno co za dużo to niezdrowo. Stosując się do tego mądrego powiedzenia dziś opowiem Wam o pewnej cząstce mojej osobowości. O pasji przykrytej cienką warstwą kurzu i zapomnienia. O rysowaniu.

Będąc małym urwisem codziennie cierpliwie czekającym na kolejny odcinek Pokemon lub Dragonball Z i lubiącym pokopać w piłkę nie różniłem się praktycznie niczym od moich rówieśników. Jak to w podstawówce bywa każdy trzymał się w paczce najbliższych sobie przyjaciół. Osoby te, połączone wspólnymi zainteresowaniami nigdy nie nudziły się swoim towarzystwem. Mogły cały dzień gadać o obejrzanym meczu, nowym odcinku ulubionego serialu lub tej okrutnej nauczycielce matematyki, która cały czas podcina skrzydła. Pełnymi nadziei oczami patrzyły na świat wiedząc, że w przyszłości osiągną coś wielkiego. Każdy dzieciak dumnie uczęszczający do podstawówki snuł odważne plany na resztę życia. Większość chłopaków chciała zostać policjantami, strażakami lub piłkarzami. Wśród dziewczyn prym wiódł zawód piosenkarki, tancerki lub modelki. 

A ja, w tym szczególnym okresie mojego życia, chciałem zostać rysownikiem.

Obawiając się pozbawionych akceptacji spojrzeń nie mówiłem o tym kolegom z mojej paczki. O wyjątkowym zainteresowaniu wiedzieli tylko moi rodzice. I chciałem żeby tak pozostało. Każdy ma swoje małe tajemnice, którymi nieszczególnie chce się dzielić ze światem. Tak było w moim przypadku. W ciepłym, domowym zaciszu powoli szlifowałem swój warsztat. W tamtych latach wyjątkowym zainteresowaniem darzyłem lotnictwo i to właśnie samoloty był głównym tematem moich prac. Nad każdym rysunkiem spędzałem nawet kilka godzin, pieczołowicie dopracowując każdy, nawet najmniejszy element. Wymagało to ogromnych pokładów cierpliwości. Niestety z tego okresu znalazłem tylko dwa rysunki. Pierwszy niezbyt ekscytuje. 

Tutaj już jest lepiej. 

Będąc pod wpływem rapu próbowałem stworzyć coś a'la graffiti.

Później nastąpiła przerwa. Rzuciłem ołówki w kąt i przez wiele lat nie brałem ich do rąk. Zająłem się ważniejszymi wtedy dla mnie rzeczami.

Po drodze do zapomnienia miałem mały epizod z pastelami.

Około dwudziestki coś mnie tknęło. Trybiki zapomnianej, zakurzonej i lekko zardzewiałej maszyny znowu zaczęły się obracać. Tak jak maszyna potrzebuje naoliwienia do dobrej pracy, tak mój nagły rysowniczy impuls potrzebował inspiracji. W tym celu założyłem konto na DeviantArt, stronie zrzeszającej tysiące artystów z całego świata. Artystycznie natchniony zacząłem tworzyć własne prace.

Jedna z moich ulubionych prac.

Z każdym rokiem nabierałem wprawy.

W zeszłym roku doszedłem do szczytu moich możliwości. Zainspirowany starym kinem, narysowałem portret Lauren Bacall, amerykańskiej aktorki świecącej triumfy w latach 40 i 50.

Resztę moich prac może znaleźć tutaj. 

W tym roku rysowanie znowu na chwilę poszło w odstawkę. Jego miejsce zajęła fotografia. Możliwość uwieczniania pięknych chwil, które doświadczamy jest czymś wspaniałym! Ale o tym może innym razem :)