Ciepły, kwietniowy wieczór. Słońce chowając się za horyzontem ustępuje miejsca światłom miasta. Powoli zapalające się żarówki w pokojach biurowców jak co dzień zaczynają swój taniec. Neony sklepów odbijają się od zroszonej deszczem ulicy. W świeżym powietrzu unosi się słodki zapach kwitnących drzew i perfum przechodzących chodnikiem kobiet. Wśród nich jest Ona. W lekkim żakiecie, z rozpuszczonymi, umodelowanymi przez wiatr włosami, z lekko rozmazaną szminką w kolorze krwistej czerwieni na ustach. Właśnie wyszła z pracy z jednego z biurowców. Cieszy się, że to już koniec. Nienawidzi swojego szefa i przesiadywania przez osiem godzin dziennie przed komputerem. Jest wściekła na siebie, że nic tym nie robi. Wszyscy jej mówią, żeby rzuciła tę pracę w cholerę. Tak łatwo to im powiedzieć. Jej głowa jest teraz pełna myśli, tych dobrych i złych. Bierze głęboki wdech w celu orzeźwienia umysłu.
Z naprzeciwka idzie On. Ubrany w nienagannie skrojony garnitur luzuje krawat i odpina ostatni guzik koszuli przy szyi. Właśnie wyszedł z ostatniego spotkania biznesowego w tym przepełnionym stresem dniu. Całe nagromadzone napięcie teraz po nim spływa. Jest rozkojarzony i lekko zagubiony. Masując skronie palcami chwilowo nie patrzy gdzie idzie i uderza w jednego z przechodniów. To była Ona. On w lekkim szoku pomaga zebrać jej papiery, które wypadły niesionej pod ręką teczki. Ich dłonie na sekundę się spotykają. Subtelny dotyk prowadzi do lawiny podświadomych reakcji. Pierwszego kontaktu wzrokowego, delikatnie zaczerwienionych policzków i pewnego uczucia, którego nie da się tak łatwo opisać słowami. Porozumiewają się bez słów, ich ciała robią to za nich. On i Ona wiedzą, że to, co przed chwilą się wydarzyło będzie początkiem czegoś nowego i dobrego. Czegoś, na co od dawna czekali.
Inspiracją do wpisu był utwór "And the waltz goes on" napisany przez Anthonego Hopkinsa.
Autorem zdjęcia w nagłówku jest Riley Briggs
Łukasz
+fixed.jpg)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz